Loxitane 10mg, 25mg Loxapine Gebruik, bijwerkingen en dosering. Prijs in online apotheek. Generieke medicijnen zonder recept.

Wat is Loxitane 25 mg en hoe wordt het gebruikt?

Loxitane 25 mg is een receptgeneesmiddel dat wordt gebruikt om de symptomen van schizofrenie te behandelen. Loxitane 25 mg kan alleen of in combinatie met andere medicijnen worden gebruikt.

Loxitane behoort tot een klasse geneesmiddelen die antipsychotica, 1e generatie wordt genoemd.

Het is niet bekend of Loxitane veilig en effectief is bij kinderen.

Wat zijn de mogelijke bijwerkingen van Loxitane?

Loxitane kan ernstige bijwerkingen veroorzaken, waaronder:

• netelroos,
• moeite met ademhalen,
• zwelling van uw gezicht, lippen, tong of keel,
• snelle of onregelmatige hartslag,
• duizeligheid,
• verwardheid,
• onduidelijke spraak,
• hartinfarct,
• plotselinge zwakte,
• ziek gevoel,
• koorts,
• rillingen,
• keelpijn,
• hoesten,
• verkoudheids- of griepsymptomen,
• weinig of geen plassen,
• ernstige constipatie,
• zeer stijve (starre) spieren,
• hoge koorts,
• zweten,
• verwarring, en
• trillingen

Roep meteen medische hulp in als u een van de bovenstaande symptomen heeft.

De meest voorkomende bijwerkingen van Loxitane zijn:

• duizeligheid,
• problemen met evenwicht of lopen,
• zwelling in uw gezicht,
• jeuk,
• uitslag,
• trillingen,
• spiertrekkingen,
• stijfheid,
• doof gevoel,
• zwakheid,
• wazig zien,
• zich rusteloos of geagiteerd voelen,
• misselijkheid,
• braken,
• constipatie,
• droge mond,
• verstopte neus, en
• slaapproblemen (slapeloosheid)

Vertel het uw arts als u een bijwerking heeft die u hindert of die niet weggaat.

Dit zijn niet alle mogelijke bijwerkingen van Loxitane. Vraag uw arts of apotheker om meer informatie.

Bel uw arts voor medisch advies over bijwerkingen. U kunt bijwerkingen melden aan de FDA op 1-800-FDA-1088.

OMSCHRIJVING

LOXITANE, loxapine, een dibenzoxazepineverbinding, vertegenwoordigt een subklasse van tricyclische antipsychotica, chemisch verschillend van de thioxanthenen, butyrofenonen en fenothiazinen. Chemisch gezien is het 2-chloor-11-(4-methyl-1-piperazinyl)dibenz[b,f][1,4]oxazepine. Het is aanwezig als het succinaatzout.

Elke capsule voor orale toediening bevat loxapinesuccinaat USP 6,8, 13,6, 34,0 of 68,1 mg overeenkomend met respectievelijk 5, 10, 25 of 50 mg loxapinebase. Het bevat ook de volgende inactieve ingrediënten: gelatine, siliciumdioxide, NF, natriumlaurylsulfaat, NF, watervrije lactose, D & C Yellow 10, FD & C Blue 1, polacriline-kalium, magnesiumstearaat, talk en titaniumdioxide. Bovendien bevat de capsule van 5 mg D & C Red 33, de capsule van 10 mg D & C Red 28 en D & C Red 33 en de capsule van 25 mg FD & C Yellow 6.

INDICATIES

LOXITANE 10 mg is geïndiceerd voor de behandeling van schizofrenie. De werkzaamheid van LOXITANE bij schizofrenie werd vastgesteld in klinische onderzoeken waarbij nieuw gehospitaliseerde en chronisch gehospitaliseerde acuut zieke schizofrene patiënten als proefpersonen werden opgenomen.

DOSERING EN ADMINISTRATIE

LOXITANE wordt, gewoonlijk in verdeelde doses, twee tot vier keer per dag toegediend. De dagelijkse dosering (in termen van base-equivalenten) moet worden aangepast aan de behoeften van de individuele patiënt, beoordeeld aan de hand van de ernst van de symptomen en de voorgeschiedenis van respons op antipsychotica.

Mondelinge toediening

Een aanvangsdosering van tweemaal daags 10 mg wordt aanbevolen, hoewel bij ernstig gestoorde patiënten een aanvangsdosering tot een totaal van 50 mg per dag wenselijk kan zijn. De dosering dient dan vrij snel te worden verhoogd gedurende de eerste zeven tot tien dagen totdat de symptomen van schizoprenie effectief onder controle zijn. Het gebruikelijke therapeutische en onderhoudsbereik is 60 mg tot 100 mg per dag. Echter, net als bij andere geneesmiddelen die worden gebruikt om schizoprenie te behandelen, reageren sommige patiënten op een lagere dosering en hebben andere een hogere dosering nodig voor optimaal voordeel. Een dagelijkse dosering hoger dan 250 mg wordt niet aanbevolen.

Onderhoudstherapie

Voor onderhoudstherapie moet de dosering worden verlaagd tot het laagste niveau dat verenigbaar is met symptoombestrijding; veel patiënten zijn naar tevredenheid gehandhaafd op doseringen in het bereik van 20 tot 60 mg per dag.

HOE GELEVERD

LOXITANE®, loxapinesuccinaatcapsules, zijn verkrijgbaar in de volgende sterktes:

Loxapinesuccinaat USP 6,8 mg equivalent aan 5 mg loxapine, harde, ondoorzichtige, donkergroene capsules bedrukt met “Logo” boven “WATSON” op de ene helft en “LOXITANE” boven “5 mg” op de andere, worden als volgt geleverd:

NDC 52544-494-01 - Fles van 100s NDC 52544-494-10 - Fles van 1000s

Loxapinesuccinaat USP 13,6 mg equivalent aan 10 mg loxapine, harde schaal, ondoorzichtig, met gele romp en een donkergroene dop, bedrukt met “Logo” boven “WATSON” op de ene helft en “LOXITANE” boven “10 mg” op de andere, worden als volgt geleverd:

NDC 52544-495-01 - Fles van 100s NDC 52544-495-10 - Fles van 1000s

Loxapine Succinaat USP 34,0 mg equivalent aan 25 mg loxapine, harde schaal, ondoorzichtig, met een lichtgroene romp en een donkergroene dop, bedrukt met “Logo” boven “WATSON” op de ene helft en “LOXITANE” boven “25 mg” op de andere, worden geleverd als volgt:

NDC 52544-496-01 - Fles van 100s NDC 52544-496-10 - Fles van 1000s

Loxapine Succinaat USP 68,1 mg equivalent aan 50 mg loxapine, harde schaal, ondoorzichtig, met een blauwe romp en een donkergroene dop, bedrukt met “Logo” boven “WATSON” op de ene helft en “LOXITANE” boven “50 mg” op de andere, worden als volgt geleverd :

NDC 52544-497-01 - Fles van 100s NDC 52544-497-10 - Fles van 1000s

Bewaren bij 20°-25°C (68°-77°F). [zien USP-gecontroleerde kamertemperatuur ]. Doseer in een strakke, kindveilige container.

Gefabriceerd door: Watson Pharma Private Limited, Verna, Salcette Goa 403 722 INDIA. Gedistribueerd door: Watson Pharma, Inc. Corona, CA 92880 VS

BIJWERKINGEN

CNS-effecten

Manifestaties van bijwerkingen op het centrale zenuwstelsel, anders dan extrapiramidale effecten, zijn zelden waargenomen. Slaperigheid, gewoonlijk licht, kan optreden aan het begin van de behandeling of wanneer de dosering wordt verhoogd. Het verdwijnt meestal bij voortzetting van de LOXITANE-therapie. De incidentie van sedatie was minder dan die van bepaalde alifatische fenothiazinen en iets meer dan die van piperazine-fenothiazinen. Duizeligheid, flauwte, duizelingwekkende gang, schuifelende gang, spiertrekkingen, zwakte, slapeloosheid, opwinding, spanning, toevallen, akinesie, onduidelijke spraak, gevoelloosheid en verwardheid zijn gemeld. Maligne neurolepticasyndroom (MNS) is gemeld (zie: WAARSCHUWINGEN ).

Extrapiramidale symptomen - Neuromusculaire (extrapiramidale) reacties tijdens de toediening van LOXITANE zijn vaak gemeld, open tijdens de eerste paar dagen van de behandeling. Bij de meeste patiënten gingen deze reacties gepaard met parkinsonachtige symptomen zoals tremor, stijfheid, overmatige speekselvloed en een gemaskeerd gelaat. Ook acathisie (motorische rusteloosheid) is relatief vaak gemeld. Deze symptomen zijn meestal niet ernstig en kunnen onder controle worden gehouden door een verlaging van de LOXITANE-dosering of door toediening van antiparkinsongeneesmiddelen in de gebruikelijke dosering.

Dystonie - Klasse-effect

Symptomen van dystonie, langdurige abnormale samentrekkingen van spiergroepen, kunnen optreden bij gevoelige personen tijdens de eerste paar dagen van de behandeling. Dystonische symptomen zijn onder meer: spasmen van de nekspieren, soms overgaand in een beklemmend gevoel in de keel, moeite met slikken, ademhalingsmoeilijkheden en/of uitpuilende tong. Hoewel deze symptomen bij lage doses kunnen optreden, komen ze vaker en ernstiger voor bij een hoge potentie en bij hogere doses antipsychotica van de eerste generatie. Een verhoogd risico op acute dystonie wordt waargenomen bij mannen en jongere leeftijdsgroepen.

Aanhoudende Tardieve Dyskinesie - Zoals met alle antipsychotica kan tardieve dyskinesie optreden bij sommige patiënten die langdurig worden behandeld of optreden nadat de medicamenteuze behandeling is stopgezet. Het risico lijkt groter te zijn bij oudere patiënten die een hoge dosis therapie krijgen, vooral bij vrouwen. De symptomen zijn aanhoudend en bij sommige patiënten lijken ze onomkeerbaar. Het syndroom wordt gekenmerkt door ritmische onwillekeurige bewegingen van de tong, het gezicht, de mond of de kaak (bijv. uitpuilende tong, puffende wangen, tuiten van de mond, kauwbewegingen). Soms kunnen deze gepaard gaan met onwillekeurige bewegingen van ledematen.

Er is geen effectieve behandeling bekend voor tardieve dyskinesie; antiparkinsonmiddelen verlichten de symptomen van dit syndroom meestal niet. Er wordt gesuggereerd om alle antipsychotica stop te zetten als deze symptomen optreden. Mocht het nodig zijn de behandeling te hervatten, de dosering van het middel te verhogen of over te schakelen op een ander antipsychoticum, dan kan het syndroom worden gemaskeerd. Er is gesuggereerd dat fijne vermiculaire bewegingen van de tong een vroeg teken van het syndroom kunnen zijn, en als de medicatie op dat moment wordt gestopt, kan het syndroom zich niet ontwikkelen.

Cardiovasculaire effecten

Tachycardie, hypotensie, hypertensie, orthostatische hypotensie, duizeligheid en syncope zijn gemeld.

Er zijn enkele gevallen gemeld van ECG-veranderingen die vergelijkbaar zijn met die bij fenothiazinen. Het is niet bekend of deze verband hielden met de toediening van LOXITANE 10 mg.

hematologisch

Zelden, agranulocytose, trombocytopenie, leukopenie.

Huid

Dermatitis, oedeem (gezwollen gezicht), pruritus, huiduitslag, alopecia en seborroe zijn gemeld met loxapine.

Anticholinerge effecten

Droge mond, verstopte neus, constipatie, wazig zien, urineretentie en paralytische ileus zijn opgetreden.

gastro-intestinaal

Misselijkheid en braken zijn gemeld bij sommige patiënten. Hepatocellulair letsel (dwz SGOT/SGPT-verhoging) is gemeld in verband met de toediening van loxapine en zelden geelzucht en/of hepatitis die twijfelachtig verband houdt met de behandeling met LOXITANE 25 mg.

Andere bijwerkingen

Gewichtstoename, gewichtsverlies, dyspneu, ptosis, hyperpyrexie, roodheid in het gezicht, hoofdpijn, paresthesie en polydipsie zijn bij sommige patiënten gemeld. Zelden zijn galactorroe, amenorroe, gynaecomastie en onregelmatige menstruatie met een onzekere etiologie gemeld.

DRUG-INTERACTIES

Er zijn zeldzame meldingen geweest van significante ademhalingsdepressie, stupor en/of hypotensie bij gelijktijdig gebruik van loxapine en lorazapam.

Het risico van het gebruik van loxapine in combinatie met CZS-actieve geneesmiddelen is niet systematisch geëvalueerd. Daarom is voorzichtigheid geboden als gelijktijdige toediening van loxapine en CZS-actieve geneesmiddelen vereist is.

WAARSCHUWINGEN

Verhoogde mortaliteit bij oudere patiënten met aan dementie gerelateerde psychose

Oudere patiënten met aan dementie gerelateerde psychose die met antipsychotica worden behandeld, lopen een verhoogd risico op overlijden. LOXITANE 25 mg is niet goedgekeurd voor de behandeling van patiënten met aan dementie gerelateerde psychose (zie OMKADERDE WAARSCHUWING).

Tardieve dyskinesie

Tardieve dyskinesie, een syndroom dat bestaat uit mogelijk onomkeerbare, onwillekeurige, dyskinetische bewegingen, kan optreden bij patiënten die worden behandeld met antipsychotica. Hoewel de prevalentie van het syndroom het hoogst lijkt te zijn bij ouderen, vooral bij oudere vrouwen, is het onmogelijk om te vertrouwen op prevalentieschattingen om bij aanvang van de antipsychotische behandeling te voorspellen welke patiënten het syndroom waarschijnlijk zullen ontwikkelen. Of antipsychotica verschillen in hun potentieel om tardieve dyskinesie te veroorzaken, is niet bekend. Aangenomen wordt dat zowel het risico op het ontwikkelen van het syndroom als de kans dat het onomkeerbaar wordt, toeneemt naarmate de duur van de behandeling en de totale cumulatieve dosis antipsychotica die aan de patiënt worden toegediend, toenemen. Het syndroom kan zich echter ontwikkelen, hoewel veel minder vaak, na relatief korte behandelingsperioden met lage doses.

Er is geen behandeling bekend voor vastgestelde gevallen van tardieve dyskinesie, hoewel het syndroom gedeeltelijk of volledig kan verdwijnen als de behandeling met antipsychotica wordt stopgezet. Behandeling met antipsychotica zelf kan echter de tekenen en symptomen van het syndroom onderdrukken (of gedeeltelijk) en kan daardoor mogelijk het onderliggende ziekteproces maskeren. Het effect dat symptomatische onderdrukking heeft op het lange termijn beloop van het syndroom is onbekend.

Gezien deze overwegingen moeten antipsychotica zo worden voorgeschreven dat de kans op tardieve dyskinesie het grootst is. Chronische behandeling met antipsychotica moet in het algemeen worden voorbehouden aan patiënten die lijden aan een chronische ziekte waarvan 1) bekend is dat ze reageren op antipsychotica, en 2) voor wie alternatieve, even effectieve, maar mogelijk minder schadelijke behandelingen niet beschikbaar of geschikt zijn. Bij patiënten die wel een chronische behandeling nodig hebben, moet worden gestreefd naar de kleinste dosis en de kortste behandelingsduur die een bevredigende klinische respons oplevert. De noodzaak van voortzetting van de behandeling moet periodiek opnieuw worden beoordeeld. Als er tekenen en symptomen van tardieve dyskinesie optreden bij een patiënt die antipsychotica gebruikt, dient te worden overwogen het gebruik van het geneesmiddel te staken. Sommige patiënten kunnen echter behandeling nodig hebben ondanks de aanwezigheid van het syndroom. (Zien ONGEWENSTE REACTIES en PATINTINFORMATIE secties .)

Maligne neurolepticasyndroom (NMS)

Een potentieel fataal symptoomcomplex dat soms wordt aangeduid als maligne neurolepticasyndroom (MNS) is gemeld in verband met antipsychotica. Klinische manifestaties van MNS zijn hyperpyrexie, spierstijfheid, veranderde mentale toestand en tekenen van autonome instabiliteit (onregelmatige pols of bloeddruk, tachycardie, diaforese en hartritmestoornissen). De diagnostische evaluatie van patiënten met dit syndroom is gecompliceerd. Om tot een diagnose te komen, is het belangrijk om gevallen te identificeren waarin de klinische presentatie zowel een ernstige medische aandoening (bijv. longontsteking, systemische infectie, enz.) als onbehandelde of onvoldoende behandelde extrapiramidale tekenen en symptomen (EPS) omvat. Andere belangrijke overwegingen bij de differentiële diagnose zijn centrale anticholinerge toxiciteit, hitteberoerte, medicijnkoorts en primaire pathologie van het centrale zenuwstelsel (CZS).

De behandeling van MNS dient te omvatten: 1) onmiddellijke stopzetting van antipsychotica en andere geneesmiddelen die niet essentieel zijn voor gelijktijdige therapie, 2) intensieve symptomatische behandeling en medische controle, en 3) behandeling van eventuele bijkomende ernstige medische problemen waarvoor specifieke behandelingen beschikbaar zijn. Er is geen algemene overeenstemming over specifieke farmacologische behandelingsregimes voor ongecompliceerde MNS.

Als een patiënt behandeling met antipsychotica nodig heeft na herstel van MNS, moet de mogelijke herintroductie van medicamenteuze therapie zorgvuldig worden overwogen. De patiënt moet zorgvuldig worden gecontroleerd, aangezien recidieven van MNS zijn gemeld.

LOXITANE 25 mg kan, net als andere antipsychotica, de mentale en/of fysieke vermogens aantasten, vooral tijdens de eerste paar dagen van de behandeling. Daarom moeten ambulante patiënten worden gewaarschuwd voor activiteiten die alertheid vereisen (bijv. het bedienen van voertuigen of machines) en voor gelijktijdig gebruik van alcohol en andere middelen die het centraal zenuwstelsel onderdrukken.

LOXITANE 25 mg is niet geëvalueerd voor de behandeling van gedragscomplicaties bij patiënten met mentale retardatie en kan daarom niet worden aanbevolen.

PREVENTIEVE MAATREGELEN

Leukopenie, neutropenie en agranulocytose

In klinische onderzoeken en postmarketingervaring zijn gevallen van leukopenie/neutropenie en agranulocytose gemeld die tijdelijk gerelateerd zijn aan antipsychotica.

Mogelijke risicofactoren voor leukopenie/neutropenie zijn onder meer een reeds bestaand laag aantal witte bloedcellen (WBC) en een voorgeschiedenis van door geneesmiddelen geïnduceerde leukopenie/neutropenie. Bij patiënten met een reeds bestaande lage WBC of een voorgeschiedenis van geneesmiddelgeïnduceerde leukopenie/neutropenie dient hun volledige bloedbeeld (CBC) regelmatig te worden gecontroleerd tijdens de eerste paar maanden van de behandeling en dienen ze te stoppen met LOXITANE 25 mg bij het eerste teken van een afname van WBC in afwezigheid van andere oorzakelijke factoren.

Patiënten met neutropenie moeten zorgvuldig worden gecontroleerd op koorts of andere symptomen of tekenen van infectie en onmiddellijk worden behandeld als dergelijke symptomen of tekenen optreden. Patiënten met ernstige neutropenie (absoluut aantal neutrofielen

Algemeen

LOXITANE moet met uiterste voorzichtigheid worden gebruikt bij patiënten met een voorgeschiedenis van convulsieve aandoeningen, aangezien het de convulsieve drempel verlaagt. Epileptische aanvallen zijn gemeld bij patiënten die LOXITANE kregen in antipsychotische dosisniveaus en kunnen optreden bij epileptische patiënten, zelfs bij handhaving van routinematige anticonvulsieve medicamenteuze behandeling.

LOXITANE 25 mg heeft een anti-emetisch effect bij dieren. Aangezien dit effect ook bij de mens kan optreden, kan LOXITANE tekenen van overdosering van toxische geneesmiddelen maskeren en aandoeningen zoals darmobstructie en hersentumor verdoezelen.

LOXITANE 10 mg moet met voorzichtigheid worden gebruikt bij patiënten met hart- en vaatziekten.

Verhoogde polsfrequenties zijn gemeld bij de meerderheid van de patiënten die antipsychotische doses kregen; voorbijgaande hypotensie is gemeld. In de aanwezigheid van ernstige hypotensie die vasopressortherapie vereist, kunnen de voorkeursgeneesmiddelen norepinefrine of angiotensine zijn. Gebruikelijke doses epinefrine kunnen ineffectief zijn vanwege remming van het vasopressoreffect door LOXITANE.

De mogelijkheid van oculaire toxiciteit door loxapine kan op dit moment niet worden uitgesloten. Daarom moet zorgvuldig worden gekeken naar pigmentretinopathie en lenticulaire pigmentatie, aangezien deze zijn waargenomen bij sommige patiënten die bepaalde andere antipsychotica gedurende langere perioden kregen.

Vanwege de mogelijke anticholinerge werking moet het geneesmiddel met voorzichtigheid worden gebruikt bij patiënten met glaucoom of een neiging tot urineretentie, met name bij gelijktijdige toediening van anticholinergica-antiparkinsonmedicatie.

De ervaring tot nu toe wijst op de mogelijkheid van een iets hogere incidentie van extrapiramidale effecten na intramusculaire toediening dan normaal wordt verwacht met orale formuleringen. De toename kan te wijten zijn aan hogere plasmaspiegels na intramusculaire injectie.

Antipsychotica verhogen de prolactinespiegels; de verhoging houdt aan tijdens chronische toediening. Weefselkweekexperimenten geven aan dat ongeveer een derde van de menselijke borstkankers in vitro prolactine-afhankelijk is, een factor van potentieel belang als het voorschrijven van deze geneesmiddelen wordt overwogen bij een patiënt met een eerder gedetecteerde borstkanker. Hoewel stoornissen zoals galactorroe, amenorroe, gynaecomastie en impotentie zijn gemeld, is de klinische betekenis van verhoogde serumprolactinespiegels voor de meeste patiënten onbekend. Een toename van borstneoplasmata is gevonden bij knaagdieren na chronische toediening van antipsychotica. Noch klinische studies noch epidemiologische studies die tot nu toe zijn uitgevoerd, hebben echter een verband aangetoond tussen chronische toediening van deze geneesmiddelen en borsttumorvorming; het beschikbare bewijs wordt op dit moment te beperkt geacht om sluitend te zijn.

Zwangerschap

Niet-teratogene effecten

Pasgeborenen die tijdens het derde trimester van de zwangerschap aan antipsychotica zijn blootgesteld, lopen risico op extrapiramidale en/of ontwenningsverschijnselen na de bevalling. Er zijn meldingen geweest van agitatie, hypertonie, hypotonie, tremor, slaperigheid, ademnood en voedingsstoornissen bij deze pasgeborenen. Deze complicaties varieerden in ernst; terwijl in sommige gevallen de symptomen vanzelf overgingen, in andere gevallen hadden pasgeborenen ondersteuning op de intensive care en langdurige ziekenhuisopname nodig.

Loxapine mag alleen tijdens de zwangerschap worden gebruikt als het mogelijke voordeel opweegt tegen het mogelijke risico voor de foetus. Veilig gebruik van LOXITANE 25 mg tijdens zwangerschap of borstvoeding is niet vastgesteld; daarom vereist het gebruik ervan tijdens de zwangerschap, bij moeders die borstvoeding geven of bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd dat de voordelen van de behandeling worden afgewogen tegen de mogelijke risico's voor moeder en kind. Er werd geen embryotoxiciteit of teratogeniteit waargenomen in onderzoeken bij ratten, konijnen of honden, hoewel, met uitzondering van één onderzoek met konijnen, de hoogste dosering slechts tweemaal de maximaal aanbevolen dosering voor de mens was en in sommige onderzoeken lager was dan deze dosis. Perinatale onderzoeken hebben nierpapilaire afwijkingen aangetoond bij nakomelingen van ratten die vanaf het midden van de zwangerschap werden behandeld met doses van 0,6 en 1,8 mg/kg, doses die de gebruikelijke dosis voor de mens benaderen, maar die aanzienlijk lager zijn dan de maximaal aanbevolen dosis voor de mens.

Moeders die borstvoeding geven

De mate van uitscheiding van LOXITANE 10 mg of zijn metabolieten in de moedermelk is niet bekend. Het is echter aangetoond dat LOXITANE 25 mg en zijn metabolieten in de melk van zogende honden worden getransporteerd. Toediening van LOXITANE 25 mg aan vrouwen die borstvoeding geven, moet worden vermeden indien klinisch mogelijk.

Pediatrisch gebruik

De veiligheid en werkzaamheid van LOXITANE bij pediatrische patiënten zijn niet vastgesteld.

OVERDOSERING

Tekenen en symptomen van overdosering zijn afhankelijk van de ingenomen hoeveelheid en de individuele tolerantie van de patiënt. Zoals te verwachten is van de farmacologische werking van het medicijn, kunnen de klinische bevindingen variëren van milde depressie van het CZS en cardiovasculaire systemen tot ernstige hypotensie, ademhalingsdepressie en bewusteloosheid. De mogelijkheid van het optreden van extrapiramidale symptomen en/of convulsieve aanvallen moet in gedachten worden gehouden. Nierfalen na overdosering met loxapine is ook gemeld.

De behandeling van overdosering is in wezen symptomatisch en ondersteunend. Vroege maagspoeling en uitgebreide dialyse kunnen naar verwachting gunstig zijn. Centraal werkende emetica hebben mogelijk weinig effect vanwege de anti-emetische werking van loxapine. Bovendien moet braken worden vermeden vanwege de mogelijkheid van aspiratie van braaksel. Vermijd analeptica, zoals pentyleentetrazol, dat convulsies kan veroorzaken. Het is te verwachten dat ernstige hypotensie zal reageren op de toediening van noradrenaline of fenylefrine.

EPINEFHRINE MAG NIET WORDEN GEBRUIKT AANGEZIEN HET GEBRUIK DAARVAN BIJ EEN PATINT MET GEDEELTELIJKE ADRENERGISCHE BLOKKADE DE BLOEDDRUK VERDER KAN VERLAGEN. Ernstige extrapiramidale reacties moeten worden behandeld met anticholinerge antiparkinsonmiddelen of difenhydraminehydrochloride, en anticonvulsieve therapie moet worden gestart zoals aangegeven. Aanvullende maatregelen zijn onder meer zuurstof en intraveneuze vloeistoffen.

CONTRA-INDICATIES

LOXITANE is gecontra-indiceerd bij comateuze of ernstige door drugs veroorzaakte depressieve toestanden (alcohol, barbituraten, verdovende middelen, enz.).

LOXITANE is gecontra-indiceerd bij personen met een bekende overgevoeligheid voor dibenzoxazepines.

KLINISCHE FARMACOLOGIE

farmacodynamiek

Farmacologisch is loxapine een antipsychoticum waarvan het exacte werkingsmechanisme niet is vastgesteld. Er zijn echter veranderingen in het niveau van prikkelbaarheid van subcorticale remmende gebieden waargenomen bij verschillende diersoorten in verband met manifestaties van kalmering als kalmerende effecten en onderdrukking van agressief gedrag. Bij normale menselijke vrijwilligers werden tekenen van sedatie waargenomen binnen 20 tot 30 minuten na toediening, waren het meest uitgesproken binnen anderhalf tot drie uur en duurden tot 12 uur. Bij dieren werd een vergelijkbaar tijdstip van primaire farmacologische effecten waargenomen.

Absorptie, distributie, metabolisme en uitscheiding

De absorptie van loxapine na orale of parenterale toediening is vrijwel volledig. Het medicijn wordt snel uit het plasma verwijderd en in weefsels verdeeld. Dierstudies suggereren een initiële preferentiële distributie in longen, hersenen, milt, hart en nieren. Loxapine wordt uitgebreid gemetaboliseerd en wordt voornamelijk in de eerste 24 uur uitgescheiden. Metabolieten worden uitgescheiden in de urine in de vorm van conjugaten en ongeconjugeerd in de feces.

PATIËNT INFORMATIE

Gezien de waarschijnlijkheid dat sommige patiënten die chronisch aan antipsychotica worden blootgesteld, tardieve dyskinesie zullen ontwikkelen, wordt geadviseerd alle patiënten bij wie chronisch gebruik wordt overwogen, indien mogelijk, volledige informatie over dit risico te krijgen. Bij de beslissing om patiënten en/of hun voogden te informeren, moet uiteraard rekening worden gehouden met de klinische omstandigheden en de competentie van de patiënt om de verstrekte informatie te begrijpen.